Zion / Bryce / Antelope

Hallo allemaal,

De afgelopen dagen hebben we goed ons Ranger pak aan gehad, het stond voornamelijk in het teken van de prachtige natuur van Arizona.

Dinsdag zijn we uiteindelijk gestopt in St. George en hebben we daar een Motel gepakt. Volgende dag eerst ontbeten bij Denny's. Lekker bakkie slappe koffie waar we nu aan beginnen te wennen en een goed zwaar ontbijt: eieren, pannenkoeken, bacon, sausages, hashbrowns en voor Sophia ijs met oliebollen. Leker hoor. Daarna op pad naar Zion National Parc. Zou een uurtje rijden zijn, echter de GPS bracht ons naar de verkeerde ingang, nl. de Noord ingang, Kolob Parc. Gelijk meegepakt, overigens wel heel mooi. Daarna uurtje terug en door naar de hoofdingang van Zion Nat. Parc. Nog eens 1,5 uur. De afstanden zijn voor ons moeilijk om aan te wennen.

In Zion Nat. Parc mag je niet met je eigen auto rijden maar ga je met shuttle bussen mee naar verschillende stops waar je op en af kan stappen. Er komt iedere paar minuten weer een volgende bus. We hebben een wandeling gemaakt naar de lower emerald pool en bij een andere stop nog een wandeling gemaakt langs de rivier. Prachtig parc! Rond vier uur weer ingepakt en zijn we richting Panquitch gereden, onze stop voor Bryce Canyon. Dankzij kordaat optreden van Sophia zijn we daar zonder hert in de grille aangekomen. Beestje vond het nodig om over te steken terwijl wij daar met 70 m/h aan kwamen razen. Vol in de ankers, auto alle kanten op, coolbox in me nek, vuile was op het dashboard en Leya sliep natuurlijk gewoon door. Eenmaal in Panquitch was het inmiddels half acht. Eerst maar eens eten, voordat Leyla haar luchtalarm aanzet. Een diner dit keer op de hoofdstraat, prima maaltijd, vooral bruin van kleur en een sloot cola/bier om het weg te spoelen. Eten is overwegend prima, alleen brood blijft een moeilijk verhaal. Bij de grotere supermarkten is redelijk brood beschikbaar. Anyway, motel gepakt en de avond was weer voorbij.

Volgende dag naar dezelfde diner voor een ontbijtje. Sophia de "biggest darnest cinnamon roll you've ever seen" besteld. En dat klopte. We hebben de helft laten inpakken en daar de rest van de dag ook van kunnen eten. Vervolgens op pad gegaan naar Bryce Canyon, ca. 45 min. rijden. Bryce kan je wel met je eigen auto in. Er loopt een weg van 30km door het parc en op verschillende plekken kan je uitstappen voor een uitkijkpunt of het is een startpunt voor wandelingen. Wederom schitterend wat we hier gezien hebben. Je hebt hier een canyon vol met stenen pilaren met een rood-oranje gloed, die ze "hoodoos" noemen. Wij hebben bij de eerste stop Sunset point, de Navajo trail gelopen. Heel erg steil en daardoor heel erg zwaar! Maar wel zeer de moeite waard om tussen de hoodoos te lopen. Na deze inspanning hebben we besloten om de rest van de stops uitsluitend met de auto te doen, ook in verband met de reistijd naar de volgende plaats Page.
Het reizen gaat verder goed. We stoppen regelmatig zodat Leyla ook even kan bewegen en d'r energie kwijt kan. Verder slaapt ze veel in de auto. Nadeel daarvan is dat ze 's avonds nog vol energie zit en moeilijk de slaap kan vatten.

In de namiddag Bryce achter ons gelaten en op weg gegaan naar Page. Eerst maar eens stuk verkeerd gereden, dat schijnt er bij te horen. Enfin, 4 uur later dan toch aangekomen in Page. Dit is Indianenland. Je rijdt een heel lang stuk door een western landschap en opeens kom je een stuwmeer (Lake Powell), een enorme stuwdam (Glen Canyon Dam) en een plaatsje tegen, midden in de woestijn. Hier hadden we een hotel geboekt. Gelijk maar besloten om nog een nacht bij te boeken zodat we het even rustig aan konden doen.

Vrijdag, hieperdepieperdepiep, Sophia is jarig. Om dat te vieren hebben we een wasserette opgezocht om eindelijk eens de was te doen en voor 's middags hadden we een tour geboekt voor de Antelope Canyon. Sophia heeft nog even bij het zwembad gelegen, heerlijk met 45C, terwijl Mark en Leyla een dutje deden.
De Antelope Canyon is door een Indiaans meisje Suzie Tsosie in 1912 ontdekt. Ze was daar aan het spelen en toen dacht ze: hé, dat is mooi, dat kunnen we voor veel te veel geld uitbaten. Ook wij doen daar graag aan mee. Voor de prijs van een middenklasse wigwam mag je mee in een pickup, over een hobbelweg om vervolgens door een 120 meter lange kloof te lopen. Uiteraard moet dit voorrecht gereserveerd worden. Het eerste tourbureau wat wij belden wist ons bijzonder onvriendelijk te melden dat voor Leyla ook de volle mep betaald moest worden. Toen wij onze ongenoegen daarover wilden uitspreken, was de hoorn er al op gesmeten. Tweede operater had wel manieren en tevens een plekje voor ons en rekende gelukkig slechts twee personen af. Alle gekheid op een stokje, het was onwijs mooi. Hele bijzondere tour, helaas moeilijk om het op de foto te krijgen door het beperkte licht. 's Avonds gegeten bij de plaatselijke Texaan, dat wil zeggen: vlees! Buiten aan lange tafels met een cowboyhoed die Amerikaanse smartlappen ten gehore brengt. Erg goed!

Vanochtend zijn we naar Horseshoe Bend gegaan, na eerst boodschappen te hebben gedaan bij onze matti's van de Safeway. Jawel, wij hebben inmiddelss een vaste klantenkaart van de Safeway! Alles hier werkt met kortingen via een klantenkaart, vandaar. Goed, Horseshoe Bend, daar stroomt de Colorado river door een enorme kloof met een bocht in de vorm van een hoefijzer en dat kan je vanaf een enorme hoogte van een rotsplateau bezichtigen. Dat is een prachtig uitzicht, overigens zonder hekken, dus wel oppassen. Sophia is plat op d'r buik met armen over de rand gaan liggen om foto' s maken. Respect! De loop er naartoe is een goeie mile door het mulle zand, dus vrij zwaar maar wel waard.

Hierna zijn we vertrokken voor onze volgende stop: Flagstaff. Helaas was er een weg afgesloten waardoor wij nu twee uur langer onderweg zijn. Dat komt met name door de 25 miles lange dirt-road waar wij ons wederom als enige begaven , midden in het Navajo reservaat. 6 miles voor het einde van deze weg werden wij tot stoppen gemaand i.v.m. zogenaamde wegwerkzamheden. Kon een half uur gaan duren zei de onvriendelijke indiaan. Waarop Sophia antwoordde dat dat onacceptabel was daar wij een hongerige dreumes vervoerden. Dat was een goed argument, wij konden alsnog onze weg vervolgen achter de pilot-car. Zitten nu een uurtje van Flagstaff. Vandaaruit willen we naar de Grand Canyon, maar dat is voor morgen.

Groetjes,
Sophia, Mark en Leyla.